Έτρεχε, τα πόδια του γυμνά
Έβρεχε, το κύμα, τα μαλλιά του
Όνειρα, μικρά, θαλασσινά
Έκρυβε, απ’ τον κόσμο τη μιλιά του
Είχε και μάνα κι αδελφούς
μα ένας μπαρκάρει απ’ τους φτωχούς
Και είπε η βάρκα στο καράβι
Άλλοι είν’ ελεύθεροι
άλλοι σκλάβοι
Κι όταν ρωτάει μια ψυχή
ποιός είναι ο δρόμος ο δικός μου
Θα τον μαζέψει σαν ιχθύ
από τη θάλασσα του κόσμου
ο Ουρανός
Διαφέρει η κλήση καθενός
Μα ένας πόθος σ’ αρρωσταίνει
πως δεν χωράς στην οικουμένη
Και να ταιριάξεις είναι κόπος
Σ’ αρέσει της σιωπής ο τόπος
για να κοιτάς τον ουρανό
στο πιο αβάδιστο βουνό
Μα για τη δεύτερή σου γέννα
Όλα τα πρώτα ’γίναν ξένα
Κι όταν ρωτάει μια ψυχή
ποιός είναι ο δρόμος ο δικός μου
Θα τον μαζέψει σαν ιχθύ
από τη θάλασσα του κόσμου
ο Ουρανός
Διαφέρει η κλήση καθενός
Στην πρώτη βάφτιση Φραγκίσκο
σε είπανε μια Κυριακή
Μα Ιωσήφ εγώ σε βρίσκω
αγωνιστή κι ησυχαστή