Άλλαξαν τα πράγματα πια, όλα είναι αλλιώς
Έπαψα να σε θυμάμαι, πέρασε καιρός.
Διάλεξες τον δρόμο σου,
Έμαθα πια μόνος μου,
Κι έχω συνηθίσει λίγο και στη μοναξιά.
Κάθε μέρα που 'ρχεται η στιγμή,
Πάει η σκέψη μου εκεί,
Κι η στιγμή αυτή θα διαγραφεί,
Όταν πάψει η ζωή.
Η ζωή που χτίσαμε μαζί
Κι ας μην εκτίμησες εσύ πολύ
Γιατί το μετανιώνεις τώρα πες,
που ήξερες πως άνοιγες πληγές.
Κάθε φορά που έλεγες δε θες,
εσύ κι ας με πλήγωνες.
Δε σ’ ένοιαζε τι πέρναγα και ας με έβλεπες,
Στις στεναχώριες μου δεν ήσουνα εκεί.
Που πόναγε η καρδιά μου δεν την λυπόσουνα,
πως θέλεις να το κάνει αυτή.
Τώρα πέρασε πολύς καιρός
Άλλαξα πια δυστυχώς
Όλα είναι διαφορετικά και ζωής μαθήματα
Δεν πειράζει, ξέχασε τα πια
Και κοίτα να θυμάσαι τα καλά
Γιατί το μετανιώνεις τώρα πες,
που ήξερες πως άνοιγες πληγές.
Κάθε φορά που έλεγες δε θες,
εσύ κι ας με πλήγωνες.
Δε σ’ ένοιαζε τι πέρναγα και ας με έβλεπες,
Στις στεναχώριες μου δεν ήσουνα εκεί.
Που πόναγε η καρδιά μου δεν την λυπόσουνα,
πως θέλεις να το κάνει αυτή.